Ome Frans

Ome Frans was niet iemand waar je ondanks dat hij de “goedheid “ zelve was problemen mee zou willen hebben.

Ome Frans was een stevig gebouwde kerel met gitzwart haar en een knap uiterlijk.

Ten tijden van de problemen tussen Nederland en Indonesië werd ome Frans opgeroepen voor de in die tijd geldende dienstplicht.

Van huis uit was onze familie en is naar ik hoop nog steeds tegen iedere vorm van geweld of onderdrukking.

Dat er tijdens een vechtpartij flinke klappen kunnen worden uitgedeeld door bovengenoemde staat hier los van.

Na een korte opleiding waarin hem o.a. werd uitgelegd wie onze vijand was en hoe deze zo snel mogelijk uit te schakelen werd ome Frans uitgezonden naar een land waar we niets van af wisten en waar we ook niets te maken hadden.

Een totaal onzinnige missie waarbij vele onschuldige het leven zouden laten.

Ome Frans werd met een boot vol mede “slachtoffers” van onze regering van wal geduwd richting Indonesië.

In Indonesië aangekomen werd ome Frans ingekwartierd bij een depot wat zorg moest dragen voor het rijdend materieel.

Na enige tijd van gewenning maakte ome Frans al spoedig kennis met mensen die in Nederland waren omschreven als vijanden.

Ome Frans was al snel populair bij de dorpsbevolking rondom het terrein met rijdend materieel.

Na gezien te hebben en gepraat te hebben met de dorpelingen kwam ome Frans steeds meer tot de conclusie dat de missie waar hij deel van uit zou moeten maken totaal tegen zijn opvatting betreffende solidariteit en de mensheid was.

Ome Frans zag geen vijanden maar zag enkel lotgenoten die net als hij gedwongen waren om dat te doen waar hun “opdrachtgevers” hun handen niet aan vies wilde maakten.

Ome Frans was boos en voelde zich ongelukkig.

Na goed overleg met zichzelf besloot ome Frans om niet als soldaat maar als een soort welzijnswerker de tijd in Indonesië te volbrengen.

Ome Frans die al snel door de dorpelingen en de aanwezige schoonheden op handen werd gedragen haalde zich hiermee natuurlijk ook de jaloezie op de hals van mindere goden onder ons.

Nu was het enkele officieren die niets anders deden dan denken wat ze zouden kunnen doen maar het nooit uitvoerde al opgevallen dat er in de omringende dorpen regelmatig muziek te horen was.

Dat niet één dorp in de naaste omgeving over elektriciteit beschikte bracht niet één van de officieren op het idee om eens een onderzoek in te stellen.

Maar goed daar zijn ook officieren voor.

Toen er opeens een oproep kwam om een grootschalige aanval op de zogenaamde vijand voor te bereiden bleek dat een vrij groot deel van het rijdend materieel niet werkte.

Tijdens een wat onhandig gestart onderzoek bleek zoals een “mede soldaat” had vermeld ome Frans de accu's uit het rijdend materieel verkocht en soms “gratis” te hebben gegeven aan de dorpelingen.

Ook enkele acculaders stonden op de lijst van vermist materieel.

Onze Nederlandse held werd niet al te hard gestraft daar de officieren die de plicht hadden om iedere week te checken of het rijdend materieel ook op iedere moment kon gaan rijden hun plicht hadden verzaakt.

De groep soldaten die er pas na enkele dagen op uit werden gestuurd om de “gestolen”materialen weer op te halen kwamen met lege handen terug.

Er was geen accu of acculader te bekennen in de naaste omgeving van hun kamp.

Sommige vroegen zich af of die inlanders slimmer waren dan hun was verteld andere vroegen zich al hoeveel ome Frans er met de boot in Indonesië waren aangekomen.

Degene die soms heel laat in de nacht muziek dachten te horen hielden wijselijk hun mond.

Bij zijn terugkeer in Nederland werd ome Frans als een held ontvangen