Koslenko

Koslenko was al op leeftijd maar genoot nog steeds met volle teugen van het leven.

Iedere morgen kleedde hij zich keurig netjes aan om daarna op de bank die op de binnenplaats stond te gaan zitten.

Koslenko genoot van het aanzicht van de vrouwen die met de was bezig waren.

Hij genoot van het rondrennen van de kinderen, die als zij langs hem kwamen, tegen hem zwaaiden

Koslenko die al veel landen had bereisd had nimmer zoveel genoten als hij nu dagelijks deed vanaf zijn plaats op de bank.

Hij sprak met weinigen maar iedereen had respect voor hem.

Hij groette de dames altijd met een beminnelijke glimlach.

Koslenko zag er zeer gedistingeerd uit met zijn donker grijs kostuum verfraaid met een zacht paarse zijde stropdas en zijn voeten gestoken in handgemaakte schoenen van het allerbest leer.

Eigenlijk hoorde Koslenko helemaal niet thuis tussen al die huurkazernes die werden bewoond door arbeiders en kleine zelfstandigen die hard moesten werken om hun gezin te kunnen onderhouden.

Op veel van zij reizen had Koslenko zich vaak gestoord aan de manier waarop mensen anderen probeerden te overtroeven door zich voor te doen alsof ze ver boven hen stonden.

Sommige gebeurtenissen hadden Koslenko met afschuw vervuld.

Mensen die op anderen neerkeken alsof zij slachtafval waren

Koslenko was een "rijk" man die tijdens zijn leven met goed doordachte beleginningen een vermogen had vergaard.

Echter nimmer had hij afstand genomen van de buurt waar hij was opgegroeid

Nimmer had hij zich anders voorgedaan dan hij was.

Koslenko stond mensen bij die door overmacht in de problemen waren gekomen zonder dat hij daar zijn naam aan verbonden wilde zien.

Koslenko was 83 jaar en hij dacht het allemaal wel gehad en gezien te hebben en om rustig naar zijn einde toe kon gaan.

Echter er was sinds enkele weken een probleem ontstaan.

Koslenko die het kijken naar de wasvrouwen altijd een vermakelijk schouwspel vond en velen van hen had zien komen en gaan zag op een morgen een “nieuweling”

Ze zal rond de vijfenvijftig jaar zijn geweest maar zag er door haar manier van lopen en bewegen sterk en gezond uit vond Koslenko.

Het was niet aan Koslenko voorbijgegaan dat hij 's morgens wat meer oplette of zijn stropdas wel recht zat en of zijn schoenen nog even een extra poetsbeurt nodig hadden.

Hij stond ook wat langer voor de spiegel om eventueel wat haargroei op verkeerde plaatsen weg te nemen.

De “nieuwe”wasvrouw maakte Koslenko wat nerveus als hij zag hoe zij zich moest bukken om het wasgoed door het water te halen.

Koslenko kon niet omschrijven wat het nu precies was gezien dit gevoel hem onbekend was.

Een enkele keer gebeurde het dat de “nieuwe”langs hem kwam lopen en hem vriendelijk gedag zegde.

Hoewel Koslenko een man van de wereld was wist hij op zo'n moment niet goed wat hij moest zeggen en stamelde iets wat een groet moest lijken maar de bijbehorende glimlacht bleef achterwegen.

Nachten lang lag Koslenko te woelen zonder de slaap te pakken te krijgen.

Tegen de morgen viel hij dan eindelijk in slaap.

Het viel de wasvrouwen op dat Koslenko later dan gewoonlijk op de bank plaats nam.

Ze begonnen zich al zorgen over hem te maken maar wilde hem er niet over aanspreken.

Na nog enkele onverdraaglijke nachten te hebben doorgemaakt kwam Koslenko tot de conclusie dat hij “verliefd” was

Koslenko had door zijn drukke bestaan van zaken doen en verre reizen altijd zijn gevoelens onderdruk zijnde dat hij er geen tijd voor had en het de afleiding niet waard was.

Hij zou het gevoel in stilte dragen om niet als een idioot over te komen.

Koslenko die nog altijd zijn appartement zelf geheel onderhield meende de laatste weken wat meer moeite te hebben om alles rein te houden.

Hij voelde verschillende pijntjes die er eigenlijk helemaal iet waren.

Hij kon zich gemakkelijk een werkster veroorloven maar om maar zo iemand in huis te halen kwam niet bij hem op.

Na enkele dagen liep hij krom van de pin in zijn rug en de wasvrouwen zagen dat hij moeilijk kon gaan zitten of overeind komen.

Een van de wasvrouwen maakte zich echt zorgen om hem en vroeg hem op de man af of ze hem ergens mee kon helpen.

Koslenko bekende in alle eerlijke leugenachtigheid dat hij moeite had met de huishoudelijke dingen die gedaan moesten worden.

De wasvrouw was duidelijk, Koslenko moest een werkster in dienst nemen.

Koslenko stamelde wat onhoorbaar waaruit de wasvrouw opmaakte dat haar hij instemde met haar raad.

Meneer Koslenko ik zal rond vragen of er een capabel iemand voor u kan komen werken.

Koslenko zuchtte maar liet de kans niet lopen.

Ik zou graag een niet te oud iemand willen hebben zonder kinderen gezien ze dan gemakkelijke oproepbaar is indien nodig.

De volgende morgen kwam de wasvrouw naar Koslenko en zei hem dat er drie gegadigde waren voor de functie van werkvrouw .

Ze gaf hem een lijstje met de drie namen waar ook wat aantekeningen op stonden omtrent de bekwaamheden van de dames.

Koslenko pakte zijn pen en notitieboekje en noteerde daar drie tijden op waarop hij de dames dezelfde avond nog onafhankelijk van elkaar kon ontvangen.

Koslenko kenden al de wasvrouwen van gezicht maar niet een van naam.

Van de “nieuwe”had hij al wel via via vernomen waar zij zonder kinderen of man woonde.

Een naam had hij echter nog niet dus hij zou in spanning afwachten.

Koslenko ging wat vroege dan anders terug naar zijn appartement en begon daar meteen met wat vaatwerk uit de kast te halen om op het aanrecht te zetten.

Kop en schotels op tafel na ze eerst behandelt te hebben met wat oude koffie

Kussen wat anders leggen zodat het er een beetje rommelig uitzag maar ook weer niet teveel.

Na langdurig naar de klok te hebben zitten kijken werd er op het tijdstip van de eerste afspraak op de deur geklopt.

Koslenko liep met een wat gebogen rug naar de deur en opende deze.

Hij herkende meteen een van de wasvrouwen die al jaren haar waswerk op de binnenplaats verrichte.

Koslenko vroeg de vrouw plaats te nemen en begon op een vriendelijke manier tegen haar te vertellen waar aan voldaan moest worden.

De “wasvrouw” kon op alles een correct antwoord geven echter op de vraag van Koslenko of ze eventueel ook indien nodig enkele nachten in zijn appartement kon doorbrengen bij eventuele ziekte van hem, antwoordde de “wasvrouw” dat het niet altijd mogelijk zou zijn gezien zij ook nog een mevrouw in haar ziektebed verzorgde.

Koslenko zie spijtig van haar afscheid te moeten nemen.

De twee andere kandidaten waren wat minder snel weg te krijgen maar door slimme aanpak wist Koslenko ze toch toch te overtuigen dat het zeer spijtig was maar hij wilde gewoon iemand die uitsluiten voor hem zou werken en geen “bijbaantjes”had.

Beide dames die goed hadden rondgekeken verlieten wat terneergeslagen het appartement.

De volgende morgen zat Koslenko al vroeg op de bank en merkte dat er wat gedwongen gedag werd gezegd.

Koslenko had besloten om wat hij in zijn zakendoen nimmer had gedaan alles of niets te spelen.

Op het moment waarop de “nieuwe”met haar wasmand langs hem kwam en hem vriendelijk groette

vroeg Koslenko of hij haar even spreken kon.

Hij zei u zal wel gehoord hebben dat ik op zoek bent naar iemand die mij bij mij huishoudelijke zaken kan helpen.

De “wasvrouw” zei maar er zijn zijn toch al enkele dames bij u geweest ?

Koslenko beaamde dit maar tot zijn grote teleurstelling konen zij niet aan zijn wensen voldoen.

Zou zij eventueel interesse hebben voor de vacature, ik ben bereid om een zeer redelijk salaris te betalen.

De “nieuwe” keek hem aan en dacht dat werken voor deze man minder vermoeiend zou zijn dan dat wassen en sjouwen met die wasmanden.

Voordat ze iets kon zeggen zei Koslenko, denkt u er even over na dan verwacht ik u vanavond om zeven uur in mijn appartement.

De “wasvrouw”die wat overrompeld was zei na een licht aarzeling, ik zal er om zeven uur zijn.

Koslenko ging die dag wat eerder naar zij appartement om alles zo netjes mogelijk te maken.

Na deze inspanning moest hij met fikse rugpijn op bed gaan liggen maar het was hem de pijn waard

Voor dat de “nieuwe” waarvan hij nog niet eens de naam wist zou komen stond voor de spiegel om te zien of alles in order was.

Toen er werd aangeklopt liep hij wat moeilijk naar de deur om deze te openen.

Komt u binnen zei hij en liep voor haar uit de huiskamer in.

Gaat u zitten mevrouw...?

De “nieuwe” zei het is juffrouw en mijn naam is Jeanet Hudson

Koslenko zag tot zijn vreugde dat de vrouw wat aan haar uiterlijk had gedaan en zich keurig gekleed had hoewel de rok iets langer had kunnen.

Om later moeilijkheden te voorkomen als er onderling gepraat werd verteld hij haar hetzelfde verhaal wat hij tegen de andere drie had verteld.

Koslenko liet haar het appartement zien wat er overigens dank zij zijn inspanning overal keurig uit zag.

Mijn bedoeling zei Koslenko dat u zich geheel met de verzorging van het huis gaat en mij gaat bezig houden.

U zal uw waswerk moeten opgeven maar daar zal ik u een riante vergoeding tegenover stellen.

Mag ik Jeanet zeggen vroeg hij.

Ja zei ze, ik vind het prettig als u mij bij mijn voornaam noemt en als u het niet eg vind noem ik u meneer Koslenko.

Wanneer kunt u beginnen ? vroeg Koslenko

Jeanet dacht even na en gaf als antwoord, begin volgende week

Koslenko was wat teleurgesteld maar liet dit niet merken.

Het zou eerder kunnen zei Jeanet maar dan moet ik iemand anders betalen om de was voor mij te laten doen.

Geen probleem, geen enkel probleem zei Koslenko

Hoeveel moet u hebben ?

Jeanet noemde een bedrag waarbij Koslenko even in de lacht schoot.

Hij liep naar zijn bureau en opende een lade om daar enkele bankbiljetten uit te pakken.

Hier hebt u het geld voor de wasvrouw die uw werk afmaakt en hier is meteen wat extra indien er zich onverwachte dingen voordoen.

Jeanet kreeg een kleur op haar wangen toen ze het geld aanpakte.

Dank u zei ze waarbij ze haar ogen terneergeslagen hield.

U regelt morgen de waszaken met uw collega en daarna komt u naar mij toe.

Jeanet stemde hiermee in.

Ik stel nu voor zei Koslenko om even wat te drinken op onze samenwerking.

Mag het koffie zijn ? Vroeg Jeanet

Ik zou het plezierige vinden om samen met u een klein glaasje port te drinken, antwoordde Koslenko.

Een klein glaasje dan, zei Jeanet.

Koslenko die alles al had klaar staan liep naar het buffet, en kwam terug met een fles port en twee kleine glaasjes.

Kleiner heb ik ze niet, zei hij lachend

Hij schonk de glaasjes netjes driekwart vol en gaf er een aan Jeanet


concept
to be continued