Vol met mensen en toch zo alleen
Mensen als zijnde gehouwen uit steen
Roepen of er iemand is die je ziet
Het heeft geen zin ze horen je niet
Een zacht gefluister is al wat er blijft
Kratten met huizen staan langs de weg
Dozen met mensen zonder enig doel
Een gevoel als zitten in een lege stoel
Doelloos draaien zonder enige wil
Het doek valt en het applaus klinkt stil