DOOR: THEODOR HOLMAN 12 MEI 2016, 14:01

Ben ik een nationalist? Daar heb ik eigenlijk nooit bij stilgestaan. Maar als je leest over de lange arm van Erdogan, en als je merkt dat het merendeel van de Turkse gemeenschap in Nederland door Turkije in de gaten wordt gehouden, maar desondanks achter de meeste standpunten van hun fanatieke leider staat, dan denk je toch: er zijn Turken en er zijn Nederlanders, en tot die laatste categorie behoor ik.

Zo is het ook met de vluchtelingen. Elke vezel in mij gelooft oprecht dat ze moesten vluchten voor het oorlogsgeweld, maar als Turken die hier zijn geboren zich nog Turks voelen, hoe zit het dan met die Syriërs straks? Kunnen die wel 'Nederlander' worden? Misschien moet dat helemaal niet - zij vormen immers door hun aanwezigheid ook het Nederlanderschap - maar ik denk toch: zij zijn vluchtelingen en ik ben dus Nederlander.

"Dat wij-zij-denken moet eens ophouden," hoor ik vaak. Men bedoelt daarmee dat men over 'Nederlanders' wil praten in plaats van over Marokkanen, Turken, Syriërs - noem maar op. Dat zou maar discriminatie in de hand werken.

Soms voelt het Nederlanderschap ook of ik in het verkeerde huis zit met de verkeerde vrouw en de verkeerde kinderen

Maar juist door de nadrukkelijke aanwezigheid van die groepen voel ik me heel erg Nederlander; het is niet dat ik welbewust wil discrimineren, maar ik zie groepen (Marokkanen, Turken, et cetera) en ik behoor niet tot één van die groepen. Dus dan moet ik wel vanzelf denken: ik behoor tot de Hollandse groep. Dat dacht ik vroeger weleens op buitenlandse campings, maar nooit in mijn eigen land.

Het komt ook door dat gedoe over de EU. Ik wil best heel stoer zeggen dat ik me Europeaan voel, maar door dat gesodemieter met grenzen, de euro en Brexit, word ik ook in de Nederlandse mal geperst.

Wat ik dan als Nederlander precies voel, kan ik niet zeggen. Het is een vorm van dierenliefde, denk ik soms. Nederland is net een hond. Lief en waaks, maar het zegt niets, het kwispelt met zijn staart of het blaft.

Nederland braaf!