Bij de beesten af

Zag haar aan komen lopen, slepende tred, hoofd gebogen.
Alleen? Geen hondje?
Naar het gene ik vermoede had ik mij het liefst weg gehouden,
Ik zei haar gedag, ze ging wat rechtop staan, keek mij aan.
Vragen was overbodig.
Geen hondje meer Dick.
Tranen in haar ogen, een gezicht waar ik niet naar wilde kijken.
Opeens als in een flits zag ik haar gelaatstrekken veranderen
Verdriet werd een moment verdrongen door boosheid.
Dierenartsen zei ze, bij de beesten af!
Ongelooflijk, bij de beesten af zoals ze mensen behandelen.
Ik begreep wat ze bedoelde.
Ik herkende haar boosheid en frustraties.
Slagers zijn het, ik had het gevoel dat ik voor het beantwoorden
van hun vragen ook nog moest betalen.
Bij de beesten af Dick, zoals ze mensen behandelen.
Ik kreeg wat medicijnen mee en moest de volgende dag terug
komen met het hondje.
Ik was gekomen omdat ik niet langer de lijdensweg van haar
wilde aanzien.
Toch nog profiteren, het beestje laten creperen.
De andere dag probeerden ze toch weer wat tijd te rekken.
Tijdrekken is uren schrijven en geld verdienen, Dick als ik
een kerel was geweest zou ik ze over die behandelingstafel heen
hebben geslagen.
De tijd in de wachtkamer zouden ze ook nog graag doorberekenen
Ik zag de woede, de onmacht in haar gelaat.
Schoften zijn het, zei ze.
Jij hebt ook geen hondje meer Dick jij weet wat het is, jij weet
wat ik bedoel, wat ik en het hondje hebben moeten meemaken.
Ik begrijp je volledig antwoordde ik, bij de beesten af zoals ze
mensen behandelen.
Ze ging op haar tenen staan en kuste me op de wang
Met tranen in haar ogen liep ze weg
Met een traan in mijn ogen keek ik haar na.