Mijn buurvrouw, u weet wel die drie straten

verderop, op nummer 203 woont, heeft weer

eens last van een persoonlijkheidsstoornis.

Ze komt met grote passen op mij toegelopen,

zet haar handen in haar zij, kijkt mij aan met

ogen die ieder moment vuur kunnen gaan spuwen,

en zegt, "Luister jij ons af in de slaapkamer”?

Ik slik snel wat onpasselijkheden weg, en probeer

mijn gezicht zo neutraal mogelijk te houden.

Kijk haar aan, en zeg, naar eer en geweten, "nee"

Ze zucht, kom iets dichter naar mij toe, en zegt,

Ok, ik zal je geloven, maar vertrouwen doe ik

je niet, ze draait zich om en loopt weg.

Ik slaak een zucht van verlichting, stel je voor

dat ze de vraag anders had gesteld...