Ik wandel graag, maar dan wel in een fors tempo.

Mijn kleinzoon Wouter ging een keer met mij mee en ik 

wilde hem wel eens laten zien hoe atletisch ik nog steeds ben.

Onderaan een steil oplopende lange "trap" in het bos, stelde ik

Wouter voor om een wedstrijdje te doen, wie het eerst boven zou zijn.
Ik doe die "trap" dagelijks, dus mijn voorstel was niet geheel eerlijk

Wouter stemde toe.

Ik telde... 1, 2, 3, start!

Bij de tweede tree keek ik omhoog, en zag dat Wouter al halverwege was.

Ik dacht, ach, laat hem maar winnen, dan heeft hij ook zijn dag.

Kijk, zo ben ik dan ook wel weer.