vrijdag 3 januari 2020


Het park, herinnering, leegte en verdriet
Te zien en te herkennen, de pijn die verdrongen dacht
te zijn dient zich weer aan, als zijnde nooit te zijn
weggeweest.
Het park, de bomen en bloemen van mijn gedachten.
De neerdwarrelende bladeren groeten je, en kijken naar
je om, een ontvangst zoals alleen de natuur je geven kan
De bank, die ik nimmer dacht weer te zien was er nog, en
nodigde mij uit tot een moment van rust.
Zittend en kijkend om mij heen, kwam veel van vergeten
terug, terug van ver weggestopt, maar toch nog altijd daar
In dit park, op deze bank had ik haar ontmoet, een dag en
een nacht had hij ons samen gebracht.
Een dag en een nacht om nooit te vergeten, het leven had
zin, het legde een sprankelende loper uit, te bewandelen 
met haar die ik beminde.
Bij het aanbreken van de dag was zij verdwenen, geen groet 
of afscheid was mij gegeven.
Ik voelde haar naast mij, maar mijn hand taste in een leegte
Een duisternis kwam om mij heen, geen zon zou ooit weer
schijnen, het licht was voorgoed verdwenen.
Het park gaf, en heeft ontnomen, een liefde zoals je alleen
kan dromen...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten