Het park, herinnering, leegte en verdriet

Te zien en te herkennen, de pijn die verdrongen dacht

te zijn dient zich weer aan, als zijnde nooit te zijn

weggeweest.

Het park, de bomen en bloemen van mijn gedachten.

De neerdwarrelende bladeren groeten je, en kijken naar
je om, een ontvangst zoals alleen de natuur je geven kan

De bank, die ik nimmer dacht weer te zien was er nog, en

nodigde mij uit tot een moment van rust.

Zittend en kijkend om mij heen, kwam veel van vergeten

terug, terug van ver weggestopt, maar toch nog altijd daar

In dit park, op deze bank had ik haar ontmoet, een dag en

een nacht had hij ons samen gebracht.

Een dag en een nacht om nooit te vergeten, het leven had

zin, het legde een sprankelende loper uit, te bewandelen 

met haar die ik beminde.

Bij het aanbreken van de dag was zij verdwenen, geen groet 

of afscheid was mij gegeven.

Ik voelde haar naast mij, maar mijn hand taste in een leegte

Een duisternis kwam om mij heen, geen zon zou ooit weer
schijnen, het licht was voorgoed verdwenen.

Het park gaf, en heeft ontnomen, een liefde zoals je alleen
kan dromen...