Toen ik 27 September  '21 de Rue des Pressoirs overstak zag ik een automobil 

niet aan komen rijden en werd ik aangereden.

Mijn voorhooft raakte de stoeprand .

Ik herinner me dat ik op het moment van de klap aan CLémence dacht, 

dat ik aan haar dacht alsof ze nog leefde en dat ze haar zouden gaan vertellen

dat haar echtgenoot een ongeluk had gehad 

Ik herinner me ook dat ik in die fractie van een seconde kwaad op mijzelf was.

omdat ik zo verstrooid was dat ik niet had uitgeken bij het oversteken, en dat 

CIëmence nu door mijn schuld van alles zou moeten regelen,

Toen verloor ik het bewustzijn.

Bijna een geluksgevoel alsof ik een lieflijk  rustig land werd binnengezogen.

Toen ik bijkwam in het ziekenhuis zeiden ze dat ik zeven hele dagen in die

vreemde slaptoestand gelegen had

Zeven dagen die ik zogezegd buiten mijn leven had doorgebracht, zeven dagen 

waaraan ik geen enkele herinnering heb behalve een gevoel van duisternis, van 

donkere zacgtheid.

De artsen in de kliniek hadden trouwens gedacht dat ik nooit meer zou ontwaken

Ze hadden ongelijk.

Ik had pech.

Uit het boek de Grijze zielen

van  PhiIippe  Claudel