Lang geleden ging ik eens naar een zogenaamde rommelmarkt

U weet we een dergelijke bijeenkomst waar sjacheraars en pseudo oplichters

elkaar ontmoeten en de meest sterke verhalen vertellen hoe ze iemand

z'n geld afhandig hebben gemaakt.

Daar ik op zolder genoeg "rommel" had liggen om een deelname aan

zo'n bijeenkomst te rechtvaardigen, besloot ik om mijzelf aan te melden.

Met de auto afgeladen vol met overtollig en in de weg staande 
"kunstschatten" toog ik naar het "Paleis des leugens"

Ik had amper mijn eerste doos op de voor mij bestemde kraam gelegd

of een paar te snelle vingers probeerde al om de doos te openen.

Nu ben ik van nature een edelmoedig en verdraagzaam mens, echter als

iemand het lef heeft om ongevraagd mijn eigendommen te betasten en

zelfs in de hand te nemen, spring bij mij het stoplicht op rood.

In duidelijk Nederlands heb ik de persoon in kwestie op een zeer nette en

en begrijpbare manier duidelijk gemaakt dat hij met zijn leven speelde.

De persoon keek mij aan alsof ik uit Burgers dierenpark kwam, wilde nog 

wat zeggen maar besloot door de vlammen die uit mij ogen kwamen er 

maar vanaf te zien.

Bovenstaande is zoals ik het heb ervaren en me nog kan herinneren.

Mijn "pronkstuk" van die dag lag zorgvuldig ten toon gesteld als zijnde

het mooiste wat er die dag te kopen was in het "Paleis des Leugens"
Een zo op het oog te zien nette meneer (Maneer) stopte bij mijn uitstalling,

keek zorgvuldig rond, maar ik had als deskundige verkoper van alles wat 

jaren op zolder had gelegen al meteen gezien waar hij naar keek toen hij 

kwam aanlopen.

Hij rommelde wat in het uitgestalde, deed net alsof hij weer door zou lopen

maar pakte toch datgene waar ik hem als inkoper voor had ingeschat.

Hij bekeek het zorgvuldig, draaide en draaide het object, keek mij eens aan,

en zei, leuk dingetje, wel aardig, wat mag zoiets kosten "koopman"

Dat "koopman"schoot mij in het verkeerde keelgat.

Prompt vroeg ik het dubbele van wat ik in gedachten had.

De  "Maneer"veranderde op slag in een persoon waar reanimatie nog weinig

kans van slagen had.

Ik keek belangstellend toe, hoe hij met slikken zijn ademhaling in het juiste

ritme probeerde te krijgen.

Hij legde echter het door hem begeerde object niet terug maar begon het zeer
zorgvuldig te bestuderen, hij haalde een kleine loep tevoorschijn en begon  
zorgvuldig wederom het object te verkennen.

Ik wachtte geduldig af van wat ik wist wat zou komen.

Hij vond wat!, niet echt zichtbaar, maar de loep scheen het uit te wijzen.

Hij keek mij aan en wees met zijn vinger naar iets wat voor mij niet zichtbaar was.

Beschadigt, zei hij, niet veel maar toch, kan het voor iets minder?

Ik keek hem recht in de ogen, en zei, Geachte Maneer, ik kwam nu al weer heel

wat jaren geleden een prachtige mooie vrouw tegen, ik werd verliefd en trouwde

met haar.

De man keek mij met niet begrijpende ogen aan.

Ondanks dat zij een hazenlip had, vervolgde ik.

Met een wat gebogen hoofd keek de man naar mij, en zei, ik neem het voor de prijs

die u vraagt.

Ik knikte, ik ben een goed mens...