Normal in a different way..... De heuvels van zand waar ik vroeger onder lag, fiets ik nu overheen
maandag 2 maart 2020
Alleen, met mensen om je heen...
Verloren tussen al die bergen steen...
Alleen, met minder dan voorheen ...
Je kan wel schreeuwen van verdriet...
Het heeft geen zin, ze horen je niet...
Wat blijf is een zacht gefluister...
Doelloos, er is niemand die luister...
Kratten met huizen staan langs de weg...
Dozen met mensen, op weg naar een eindeloos doel...
Je voelt je alleen...
Waar kan je nog terecht...
Wat is je toekomst in dit aards gekrioel...
Is er nog iets wat je kan geven...
Vecht er voor en laat het leven...
Huilen mag...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten