U kent hem vast wel:
Schreeuw ik naar een blondje aan de overkant van het kanaal:
"Hoe kom ik naar de overkant"?
Roept ze terug: "Daar ben je al"

Is dat 'blondje"echt wel zo dom?
Is het niet zo dat als je aan de overkant ben, en terug kijkt
vanwaar je vandaan komt, je weer een overkant zie.
Hoe vaak zullen we in ons leven van overkant naar overkant
gaan zonder er bij stil te staan dat we zojuist een overkant
hebben verlaten.
Hoeveel "bruggen"zullen we in ons leven moeten "bouwen"
om bij de juiste overkant te komen.
Is die overkant soms gewoon een soort van "houvast"om onszelf
een spiegel voor te houden waar we met gesloten ogen
onze imaginaire "overkant" kunnen aanschouwen en zo inrichten
dat we denken er gelukkig te kunnen zijn.

De "overkant" een droom in een droom...

Is dat 'blondje"echt wel zo dom?